จริงๆแล้วธรรมเนียมการใช้แหวนหรือเครื่องประดับของคนไทยทั่วๆ ไปในสมัย โบราณจะมีการกำหนดกฎเกณฑ์การใช้แตกต่างจากกษัตริย์ พระบรมวงศานุวงศ์ ขุนนางผู้ใหญ่ หรือเจ้านาย แหวนของชาวบ้านมักจะเป็นแหวนเนื้อเกลี้ยงธรรมดา ไม่ใช้อัญมณีมีค่าทำเป็นหัวแหวน ในกฎหมายโบราณได้บัญญัติไว้ว่า อนุญาตให้ ราษฎรใช้ได้แต่พลอยสีแดงและเขียวเพียงสองสีเท่านั้น จะใช้เพชรหรืออย่างอื่น ไม่ได้ และนอกจากนี้ยังมีกฎหมายห้ามขุนนางที่เข้าไปถือน้ำพระพิพัฒน์สัตยา ไม่ให้สวมแหวนนาก แหวนทอง เข้าไปในพิธีถือน้ำด้วย

ประเด็นที่ว่า คนไทยนิยมสวมแหวนที่นิ้วไหนนั้น? สันนิษฐานว่าน่าจะเป็น "นิ้วก้อย" เพราะมีคำพูดท่พูดกันติดปากว่า "แหวนประดับก้อย" และในเรื่องขุนช้างขุนแผนได้มี กลอนกล่าวไว้ว่า "ขุนแผนถอดแหวนออกจากก้อย เพชรประดับวงน้อยออกส่งให้"

การสวมแหวนในลักษณะดังกล่าวยังคงนิยมกันในยุคต่อมาจนกระทั่งถึงสมัยรัชกาลที่ 6 ความนิยมในแหวนงู แหวนแมลงปอ แหวนมณฑป ได้หายไป กลายเป็นแหวนฝังอัญมณี เม็ดเดียวที่เราเรียกกันว่า "แหวนหัว" แทน

...ปัจจุบันการสวมแหวนเป็นที่นิยมแพร่หลายกันโดยทั่วไป ลักษณะรูปทรงและวัสดุ ที่ใช้ทำตัวเรือนได้มีการคิดค้นให้มีความหลากหลาย แปลก ทันสมัยมากยิ่งขึ้น จาก เดิมจะนิยมใช้ทอง เงิน นาก ทำเป็นตัวเรือน ก็ได้มีการใช้ทองคำขาว แพลทินัม เงินชุบทอง สแตนเลส พลาสติก แก้ว คริสตัล ฯลฯ ส่วนอัญมณีที่ใช้ประดับก็หลาก หลาย รวมไปทั้งเทคนิคในการเจียระไนแบบใหม่ๆ ก็ได้ทำให้อัญมณีมีความโดดเด่น ประดับเรือนแหวนให้สวยงามมากขึ้น